audiomaniacy.pl

Zakładam nowy wątek jazzowy, który będzie miał na celu poszerzanie wiadomości z zakresu wiedzy jazzowej w kontekście nie tylko muzycznym i płytowym, ale też i jak najbardziej w kontekście historycznym oraz biograficznym. Z automatu wybrałem się szarą eminencją zawodów, które nie tylko powinno być sprawdzianem naszego zakresu wiedzy o jazzie, ale przede wszystkim inspirować do szukania, wyszukiwania, czytania i poszerzania wiadomości o tym chyba najlepszym i niestety najbardziej niszowym gatunku muzyki. Powiedziałbym, że jazz jest nie tylko formą sztuki, ale jak najbardziej stylem życia i sposobem myślenia. Mieszkając już ponad dwadzieścia lat w US, i to w jednym z najważniejszych ośrodków jazzowych na świecie, dane mi jest obserwować życie jazzowe od kuchni - poznałem wiele osobistości jazzu, mam wielu przyjaciół wśród zawodowych jazzmanów i miałem, oraz nadal mam szansę oddychać tymi klimatami. Mój przyjaciel, czynny muzyk jazzowy, mówi, że gdyby ludzie słuchali więcej jazzu, to na świecie byłoby mniej wojen i antagonizmów - coś w tym jest!

Nie mam pojęcia jakie zasady wprowadzić w to przedsięwzięcie, więc stronę ogranizacyjną i zasady konkursu zostawiam do omówienia - niech wszyscy pomyślą nad systemem i organizacją pytań oraz odpowiedzi, choć jakiś pre-pomysł mam, który za chwilę przedstawię. Z całym szacunkiem, mnie proszę wyłączyć z jakiejkolwiek puli nagród jak i typowego uczestnika konkursu. Będę się tylko przyglądał treści pytań, podpowiadał, odpowiadał i czuwał nad merytoryczną formą. Sam też chętnie się poduczę i podszkolę w dziedzinie jazzowej, bo jak wiadomo, człek się uczy całe życie i z doświadczenia wiem, że im bardziej i głębiej wchodzę w zagadnienie, to wiem, że nic nie wiem. Myślę, że dobrą opcją będzie zadawanie pytań przez kogokolwiek z forumowiczów, bez żadnych ram czasowych i pierwsza prawidłowa odpowiedż będzie nagradzana np. jednym punktem. Powiedzmy, że trzy zdobyte punkty kwalifikują do ćwierć finału, sześć punktów zdobytych niech będą kwalifikacją do półfinału, dziewięć punktów zdobytych będą drogą do finału - w finale spotykają się ci wszyscy, którzy bezbłędnie jako pierwsi odpowiedzą na wszystkie pytania. Finał będzie polegał na zadaniu tylko jednego pytania i prawidłowej, pierwszej odpowiedzi. Być może coś pokręciłem i jak macie inne pomysły, to proszę skorygować i uzupełnić temat. Jestem otwarty na wszelkie pomysły.

Dzięki i wszystkich pozdrawiam.

P.S. Jako ojciec założyciel wątku zastrzegam sobie prawo do zadania pierwszego, eliminacyjnego setu pytań pierwszej edycji jazzowego konkursu, ale to będzie dopiero po ustaleniu w 100% zasad konkursu

Pomysł przedni, jak najbardziej.
Organizacja - proponuję prostą - Ty zadajesz pytania, my odpowiadamy. W ten sposób wyedukujesz nas co nieco.
Bo jak my zaczniemy zadawać pytania, to - w porównaniu z Twoją wiedzą - wątek spłynie trywializmami :)

Również uważam, że to super pomysł.
Mimo, że od około 1,5 roku uważnie "studiuję" jazz to nadal uważam, że nie jestem jeszcze na początku swojej drogi poznawczej.
Chętnie pogrzebię w poszukiwaniu odpowiedzi i poczytam odpowiedzi innych.

Dawaj MarkN, z góry dziękujemy za przekazanie wiedzy i poświęcony czas.

Ja poprosze pytania z jazzu z lat 30-50 ubiegłego stulecia.

:)

Mnie bardziej (chwilowo) interesuje 50-70 :)

Hej,
Czy forma punktacji i zasady są ok? Podałem tylko przykład i jest on do omówienia, więc wszelkie zmiany i pomysły będą mile widziane. I jeszcze jedna ważna rzecz - ze względu na różnice czasowe między kontynentami jak i sam ograniczony czas, który poświęcamy na pisanie i czytanie forum, lub też niemożliwość uczestnictwa w danym momencie z jakiegoś powodu, zabawa może się przeciągnąć i stanąć na jakiś czas w martwym punkcie, co nie będzie oznaczać, że to koniec, tak? Właśnie takie i inne myśli mnie nachodzą, które powinniśmy omówić wspólnie...

Ok, nie ma pytań? 8) Niech moc jazzu będzie z nami!  :)

1. Proszę podać podstawowe style w jazzie i określić ich ramy czasowe, zakładając, że każdy z nich miał swój początek, okres rozkwitu i koniec na przestrzeni pełnej dekady. Dla ułatwienia dodam, że jest ich osiem.

Ja podam dwa pierwsze bo ... kolejnych słucham rzadko albo wcale :).

1. Dixieland
2. Big-band

Pozdro

Bebop - lata 40
Cool jazz - przełom 40/50
Hard-bop - lata 50
Free jazz - lata 60
Jazz-rock (fusion) - lata 70

a tutaj fajny timeline:
(http://phs.princetonk12.org/Band/03092617-000F50D3.9/class_timeline_49-60.jpg)

Cytat: MarkN w Luty 01, 2016, 12:541. Proszę podać podstawowe style w jazzie i określić ich ramy czasowe, zakładając, że każdy z nich miał swój początek, okres rozkwitu i koniec na przestrzeni pełnej dekady. Dla ułatwienia dodam, że jest ich osiem.

Chodzi o podanie w punktach ośmiu podstawowych stylów jazzu i ich ram czasowych w dekadach, lub około - około będzie najlepiej, ponieważ wszystkie te style płynnie przechodziły z jednego na drugi pozostawiając wpływ przeszłości na przyszłość. Odpowiedż Wygryza jest prawie poprawna, tzn. tabelka informuje co nieco, a nawet więcej, choć więcej nie jest konkretem w tym przypadku - nie tego oczekiwałem. Big band nie jest stylem jazzowym, tylko konfiguracją, ale Dixieland już jak najbardziej tak. Oczywiście jazz-rock, czyli fusion, czyli łączenie stylów lub gatunków, też będzie jak najbardziej stylem jazzowym jako dziewiąty w szeregu, ale wynika on z połączenia wszystkich poprzednich stylów z muzyką rockową czy też rockandrollową i jako dodatkowy styl, mający swój początek w końcówce lat sześćdziesiątych i rozkwit w latach siedemdziesiątych, może być akceptowany. Na razie nie ma poprawnej odpowiedzi, którą możnaby punktować.

Style jazzowe:
1.
2.
3. Dixieland - około 1910
4.
5.
6.
7.
8.
9. Fusion - od 1970

Teraz muszę Was opuścić na jakiś czas i do zobaczenia póżniej. See you later alligator  :)

Początki jazzu to uciekinierzy (purytanie) z Anglii,  którzy do Nowej Ziemi zawieźli psalmy,oraz niewolnicy z Afryki Zachodniej którzy wnieśli swoją ekspresją i którzy wchłonęli muzykę białych (religijną) i okrasili ją swoją ekspresja. Poczatek jazzu to negro spiritual- tak sądzę.

Tak pisze w swoich opracowaniach A.Schmidt i pewnie to jest prawda, bo zgłębił te zagadnienia były muzyk, edukator, dziekan AM w Katowicach kompletnie i kompleksowo. Generalnie, jazzu można się i doszukać w epoce kamienia łupanego, gdzie ani język, ani mowa nie były jeszcze w ogóle wykształcone, a system porozumienia polegał na intuicji, krzykach, chaosie... soundzie - można więc chyba powiedzieć, że była to forma bez formy, czyli tak jak w bezkompromisowym free jazzie, ale nie o to chodzi - chodzi w konkursie o konkret, czyli podstawowe style w jazzie, które realnie istnieją, zostały opisane i jest ich osiem, z fusion dziewięć.

może ragtime (1910 - 1920), swing (lata 30-40)

Dobrze idziesz gratefullde, prawie dobrze - uzupełniamy tabelę:

1. Ragtime - około 1890
2.
3. Dixieland - około 1910
4.
5. Swing - od 1930
6.
7.
8.
9. Fusion - od 1970

Zapomniałem o Ragtime.

A mam przecież kilka winyli Pani Jo Ann Castle. Dla mnie to taki trochę westernowy jazz ;)

Ten pierwszy kawałek chyba każdy kiedys słyszał:

https://www.youtube.com/watch?v=6j5JCw5J-7U&index=2&list=PLBWAoEfLUoiLedF3m_J1hwBiyMrK23wRs

https://www.youtube.com/watch?v=tz4VActqjaw

https://www.youtube.com/watch?v=kdYGuzOBBD4&list=RDtz4VActqjaw&index=3

https://www.youtube.com/watch?v=2vD82kWIn6I&index=5&list=PLBWAoEfLUoiLedF3m_J1hwBiyMrK23wRs


A Big band = swing w okresleniu rodzaju muzyki bo big bandem nazywa się specyficzny układ 17-u instrumentów.

Pozdro

Modern - lata 40-te

Co się dzieje moi drodzy? Chyba nie ma łatwiejszego pytania w zakresie jazzu niż zapytanie o jego style? Myślałem, że to pytanie będzie jak burza i przejdzie przez pierwszy etap jak błyskawica? To jest panowie basic, podstawa... i chyba nie może być nic łatwiejszego? C'mon! Przecież to jest konkurs! Naprawdę macie problem z pierwszym setem pytań? Ok, zobaczymy co w następnej turze...???

Cytat: Skywalker w Luty 01, 2016, 19:51
Modern - lata 40-te

Powszechnie uważa się, że bebop, który jest jak najbardziej stylem jazzowym, i to chyba najważniejszym, zapoczątkował nową erę w jazzie, erę moderm jazzu, która ze swoimi linkami i influencjami trwa praktycznie do dziś. Uważa się, że od bebopu jazz stał się nie tylko muzyką rozrywkową, taneczną, ale stał się przede wszystkim Sztuką - sztuką muzyczną postrzeganą w kategoriach artystycznych. Tak więc, mamy następny styl - bebop. Powiedziałbym, że styl najważniejszy - styl który wywarł chyba największy wpływ w całej historii jazzu.

Big band nie jest żadnym stylem jazzowym i niekoniecznie musi być kojarzony z dekadą Swingu, lub swingiem - big band jest formacją, czy też konfiguracją i praktycznie zaczyna się od jedennastu, dwunastu muzyków. To, że big band jest kojarzony ze Swingiem, nie znaczy, że jest to styl jazzowy. Równie dobrze big band może być kojarzony z terytorium free, contemporary, bluesem, bebopem, hard bopem, cool, fusion... Swing jest stylem jazzowym i dla ułatwienia i rozróżnienia, piszemy go z wielkiej litery. Jest jeszcze 'swing', który określa figurę rytmiczną - słowo chyba najważniejsze, słowo klucz! Mówi się, że bez swingu nie ma jazzu - wygląda to mniej więcej tak: 1234 - akcent jest postawiony na 2 i 4 - czyli: po piście, po piście, po piście, po piście... tak to mniej więcej wygląda. Proszę, nie róbcie z koła kwadratu - big band nie jest stylem jazzowym i tym bardziej nie musi być Swingiem ani nie musi swingować

Ok, pierwszy set będzie bez punktu i zastanowię się nad drugim setem pytań - może jakieś sugestie?

Style jazzu:

1. Ragtime - około 1890
2. Nowy Orlean - około 1900
3. Dixieland - około 1910
4. Chicago - od 1920
5. Swing - od 1930
6. Bebop - od 1940
7. Cool i Hard Bop - od 1950
8. Free jazz - od 1960
9. Fusion - od 1970

Set drugi, czyli konkursu jazzowego ciąg dalszy...

Jazz w swojej ponad stuletniej historii miał dwie główne przeprowadzki. Proszę podać skąd i dokąd jazz się przeprowadził, czyli z jakiego miasta do jakiego miasta, wyznaczając przy okazji nową stolicę jazzu i początek nowego stylu. Mam nadzieję, że to banalne pytanie, nie powinno tym razem sprawić  żadnego problemu.

Nowy Orlean, Chicago i Nowy Jork

Cytat: Wygryz w Luty 02, 2016, 06:58Nowy Orlean, Chicago i Nowy Jork

Tak jest, super odpowiedż. Punkt dla Wygryza.

W 1937 roku siedemnastoletni Charlie Parker został członkiem riffowej i bluesowej orkiestry w Kansas City. Proszę podać imię i nazwisko lidera tej orkiestry.

Jay McShann.

Uczciwie przyznam, że nie pamiętałem (mimo, że oglądałem film).
Jak skończę biografię Herbiego to zabieram się za Baronową Jazzu.
Tam zapowiada się sporo ciekawostek o Charliem Parkerze.

Cytat: Wygryz w Luty 02, 2016, 08:53
Jak skończę biografię Herbiego to zabieram się za Baronową Jazzu.
Tam zapowiada się sporo ciekawostek o Charliem Parkerze.

Ja skończyłem właśnie autobiografię Milesa Davisa. Rewelacyjna książka, tam też jest cała masa ciekawostek o Birdzie. Niekoniecznie poprawnych politycznie :)

Milesa już dawno przeczytałem. Z Herbiem chciałem poczekać aż mi niesmak po jego koncercie w Krk minie.
Też mega książka. Zupełnie inna niż Milesa

Dwa punkty dla Wygryza - pięknie.

Biografia Davisa jest faktycznie świetną książką - oprócz tego, że czyta się ją znakomicie, to może służyć jako poradnik i niemalże encyklopedię wiedzy o jazzie. Książka o Nice jest słaba - tzn. nie jest słaba, ale o samym jazzie wcale tam tak dużo nie ma. Birdowi jest tam poświęcony tylko jeden, króciutki rozdział, więcej jest o Monku, ale to też nie są jakieś jazzowe rewelacje. Poza tym, w ksiązce o Daviesie słuchamy samego mistrza, a u Baronowej mamy do czynienia z zeznaniami wnuczki Nici - Hannah Rothschild. Bardziej jest to książka o klanie Rothschildów niż o jazzie.

Set trzeci:

Jednym z pierwszych znanych zespołów, w którym grał Louis Armstrong, była orkiestra jednego z najwybitniejszych ówczesnych nowo-orleańskich puzonistów. Proszę podać imię i nazwisko lidera tej orkiestry.

Będę strzelał... Edward Kid Ory.

 >:(  ;D

Cytat: nosferartur w Luty 02, 2016, 16:35Będę strzelał... Edward Kid Ory.

Tak jest. To jest poprawna odpowiedż. Świetnie!

Następny set pytań postaram się opracować wieczorem, czyli u Was w nocy. Teraz muszę trochę popracować. See you later.  :)

To może ja zadam pytanie? Nie zaburzy to regulaminu?
Jaki koncert z grupą Mwandishi Herbie wspomina jako przełomowy, magiczny?
Według ekipy Mwandishi tej nocy towarzyszył im duch pewnej kobiety, która zmarła w tym czasie w Paryżu.
Taśmy z nagraniem z tego koncertu zostały skradzione razem z innym sprzętem pod Village Vanguard w Nowym Jorku.

Pytanie bonusowe: Pod wpływem jakich środków odurzających tej nocy byli członkowie Mwandishi?

Chodzi Ci o koncert kiedy zostali zmuszeni przez Fundiego do zagrania tego samego utworu dwa razy?
Ksiązki nie mam, ale wiem, że tasmy z jednego z koncertów w Chicago  zaginęły później w NY.

Poniższa kompozycja 'The Real McCoy', napisana i skomponowana przez Mala Waldrona, pochodzi z jednodniowej sesji nagranej trzeciego stycznia 1958 roku w studio RVG. Proszę podać komu zadedykowano ten utwór?

Po odgadnięciu i prawidłowej odpowiedzi na powyższe pytanie, proszę jeszcze raz dokładnie wysłuchać utworu 'The Real McCoy' i określić, w którym momencie jest grane solo przez Johna Coltrane i co jest bardzo charakterystycznego i nietypowego w brzmieniu Trane'a jak na 1958 rok.

Trane gra na alcie, czego nie robił od lat. Domniemywam, że Waldron napisał ten utwór ku czci McCoy Tynera, ale pewny nie jestem.

Tak, tutaj Trane gra na alcie i to jest właśnie bardzo nietypowe jak i zarazem charakterystyczne brzmieniowo na tej płytce. JC grał na alcie w big bandzie Gilliespiego w 1949-50, żeby już w 1951 przesiąść się na tenor i od tego roku praktycznie tenor stał się jego primary instrumentem. Mogę Ci zaliczyć tę odpowiedż, choć nie wskazałeś sola JC na clipie, ale co tam - może inni Coltrane'owcy będą mieli zagadkę i wskażą jego impro. Dobry test, bo na froncie słychać cztery saksofony: dwa tenory, alt Coltrane'a i baryton Adamsa - wszystko czyściutko i idealnie słychać, więc dla nadsłuchów z hajendu tym bardziej nie powinno być problemów - może się skuszę i na AS wrzucę zagadkę - niech nadsłuchy hajendu zgadują kto jest kim?

Niestety, pierwszej odpowiedzi nie mogę uznać - utwór 'The Real McCoy' został zadedykowany DJ'owi z Chicago: Sid McCoy. Ciekawie też Waldron gra - przemyca bluesowe frazy pomiędzy poszczególnymi solami dęciaków i fletu - fajne nagranie i jak najbardziej fajna płytka, dobrze nagrana!

elem: 1, Wygryz: 2, nosferartur: 1  8) 

Z jakim wydarzeniem wiąże się przepiękna płyta Kenny Wernera 'No Beginning No End'?

Ze śmiertelnym wypadkiem Katheryn, czyli jedynego dziecka Wernera :(

Tak, to jest poprawna odpowiedż. Gratuluję wiedzy Wygryz i wierzę, że znasz tę płytę - jest to naprawdę piękna muzyka, choć napisana i skomponowana pod wpływem fatalnych i bardzo smutnych wydarzeń.

Total 3 punkty i Wygryz wysuwa się na prowadzenie proszę państwa. Proszę administrację o uszycie żółtej koszulki liderowi konkursu.

Wchodzimy w nowy etap, więc i pytania powinne być nieco bardziej skomplikowane, tak? Czy nie?   :-\

Faza 2: ćwierćfinał!  ;)

Który instrument nazwano 'królewskim instrumentem jazzu'?

Cytat: MarkN w Luty 01, 2016, 01:33trzy zdobyte punkty kwalifikują do ćwierć finału

czyli Wygryz walczy solo? :)

A mówiłem, żebyśmy wspólnie dopracowali regulamin? Jakie solo? Walczymy od nowa - wszyscy w ćwirćfinale, z tym, że Wygryz wygryzł konkurentów w eliminacjach i ma żółtą koszulkę  ;D

Faza 2:  8)

Który instrument nazwano 'królewskim instrumentem jazzu'?

Stawiam na fortepian, który ogólnie nazywany jest królem instrumentów, więc może w jazzie też króluje.
:-\

Niestety, odpowiedż niepoprawna  :(

 >:(    ;D

Saksofon?

No patrz pan :)  a ja szukałem jakiegoś drugiego dna  :-[

Trąbka :)

Cytat: miniabyr w Luty 03, 2016, 15:30
Saksofon?

Tomasz Tłuczkiewicz tak pisał o Szukalskim: "Saksofon tenorowy to królewski instrument modern jazzu".

Cytat: gratefullde w Luty 03, 2016, 18:31Trąbka

Punkt dla gratefullde. To jest poprawna odpowiedż.

Mówią znawcy, że trąbkę nazwano 'królewskim instrumentem jazzu', ponieważ jest ona liderującym instrumentem niemalże we wszystkich partiach zespołowych, zarówno w jazzie nowoorleańskim jak i w Swingu, w big-bandach. Saksofon jest z kolei najbardziej płynnym instrumentem i stał się on ideałem brzmienia jazzu w latach trzydziestych i faktycznie w jazzie nowoczesnym można powiedzieć, że przejął on liderowanie, jednak było to, jak już wspomniałem, w póżniejszym okresie. Przed trąbką był kornet, szczególnie w dawnych formach jazzu i w sumie ciężko na słuch odróżnić jego brzmienie od trąbki. W nowych stylach doszedł flugelhorn, czyli po naszemu skrzydłówka i ten instrument jest już wyrażnie odróżnialny od trąbki i kornetu. Chet Baker swego czasu grał na flugu, jak mu diler przywalił fangę za niezapłacone rachunki i gość stracił zęby, ale to był tylko moment w jego karierze. Typowym flugelhornistą był Chuck Mangione - ten z kolei słynął z tego instrumentu. Zresztą wielu trębaczy używa fluga i takim częstym przypadkiem jest np. Tom Harrell.

Wiadomym jest powszechnie, że większość wybitnych artystów jazzowych (oczywiście nie chodzi mi tutaj o typowych pianistów), oprócz swojego podstawowego instrumentu używanego na co dzień, gra również na fortepianie. Umiejętność gry i komponowania na pianie pozwala z reguły na poszerzenie wyobrażni i to zarówno w kontekście improwizacji, kompozycji jak i zmysłowości. Wszyscy wielcy jazzmani komponują lub ćwiczą swoje sola najpierw na fortepianie, aby póżniej przenieść swoją myśl i pomysły na swój podstawowy instrument - tak robił Miles, tak robi Pat Metheny, który w większości swoje komozycje opracowuje najpierw na fortepianie, czy też ogólnie na pianie, tak robi wielki saksofonista Dave Liebman i wielu wielu innych...

Pytanie: kto z figur wielkich jazzu, których podstawowym instrumentem nie jest piano, ma w dorobku płyty, na których gra właśnie na fortepianie? Dla ułatwienia dodam, że jedna z tych figur jest wielką, nieżyjącą już legenda i osobistością jazzu wywodząca się bezpośrednio z bebopu, natomiast druga figura jest legendą żyjącą, cały czas poruszającą się niesamowicie świadomie i bardzo sprawnie w różnych konfiguracjach i stylach oraz stanowi światową czołówkę jazzu ever. Proszę podać imię i nazwisko tych dwóch wielkich muzyków.

Dizzy Gillespie. John Zorn .  :-\

Cytat: elem w Luty 04, 2016, 08:36Dizzy Gillespie. John Zorn

Akurat nie chodzi mi o tych dwóch, ale czy Dizzy ma w dorobku jakiś album, na którym pomyka na pianie? Ja chyba nie znam. Zorna to raczej zostawiłbym - mam go słabo osłuchanego i tylko nieliczne rzeczy mi się podobają - najbardziej lubię go w projektach News for Lulu i More News for Lulu - te są świetne, rewelacja.

Podpowiedż: chodzi o basistę i perkusistę. Teraz powinno pójść easy  8)

teraz easy, ale nie wiem czy mogę :)

Gillespie trochę pobrzdąkał na płycie z wywiadowej serii Marian McPartland's piano jazz.

a na tym zdjęciu usiłuje przekonac Milesa do nauki gry na fortepianie

Zaczyna mi się coraz bardziej podobać ten wątek :)

Wygryz, to jak było z ta zaginioną taśmą Mwandishi?

To był koncert w London House. Przeżywał go przez cały rozdział. Przegrzebałem zachęcony jego opiniami cały internet. Niestety w kolejnym rozdziale napisał o kradzieży.

Tutaj o tym także wspomina:
http://www.npr.org/2014/10/23/354871509/herbie-hancock-on-a-path-to-find-my-own-answer

I want to ask about one other thing. You describe a moment on stage of playing with a group and everything's falling together. And you describe yourself even looking down at your own fingers and they seem to be on their own, doing their own thing, and playing brilliantly. What's it feel like when you're in a moment like that?

Herbie:
It's kind of hard to describe in words. But it felt like I was watching myself play. I was sort of on automatic, in a sense. Everything that I touched seemed to work. But it wasn't just me.



It was the Mwandishi band, and we were performing in Chicago at a club called the London House. And it was just a moment where we were all so unified that the energy of the bass player and the drummer and the saxophonist — I felt like they were all, like, in me. "Many in body, one in mind": That's a phrase we use in Buddhism. And it was incredible.




W książce wspomniany fragment można znaleźć tutaj:
https://books.google.pl/books?id=lTlBAwAAQBAJ&pg=PT94&lpg=PT94&dq=london+house+jazz+herbie+hancock&source=bl&ots=mSjIPAXkU-&sig=330OG_k9LDDvb5PnbamQpT5iHF8&hl=pl&sa=X&ved=0ahUKEwiQnL2Z593KAhUpv3IKHfaqB8YQ6AEIITAA#v=onepage&q=london%20house%20jazz%20herbie%20hancock&f=false

Cytat: MarkN w Luty 04, 2016, 08:53Podpowiedż: chodzi o basistę i perkusistę. Teraz powinno pójść easy

Co robimy? Odpowiadać czy czekać?

Mingus i Dejohnette

Cytat: elem w Luty 04, 2016, 13:42Mingus i Dejohnette

Brawo!

DeJohnette jest wykształconym i świetnym pianistą. Jego poziom wyobrażni w grze na perkusji jest nieziemski - myślę, że to właśnie dzięki profesjonalnej umiejętności w grze na fortepianie - zasuwał Jack na pianie dziesięć lat klasykę, zanim się przesiadł na perkusję. Niesamowity gość. Mam wszystkie jego płyty, zresztą Mingusa też - no, może prawie wszystkie Mingusa - kilku mi brakuje.

Dwa punkty dla pana elem!  ;D

John Scofield - wiadomo skąd przyszedł i kim jest. Proszę wysłuchać poniższego clipu i określić formę muzyczną tego utworu.

Klip się nie wyświetla. A może to mój wzrok się popsuł do reszty...

Mark, klip niedostępny w PL, u Ciebie pewnie działa

Ok, może teraz?

swing

Nie, choć wiadomo, że jak jazz to i swing oraz blues. Oczywiście u jazzmanów swing jest jak oni chcą, żeby był, a jak nie chcą, to go po prostu nie ma. Swing jako figura rytmiczna i pewien specyficzny rodzaj feelingu, to zupełnie oddzielne zagadnienie i zostawmy go na póżniej. Prawie zawsze muzycy przemycają swing jako figurę rytmiczną w swoim graniu (jak chcą) i raz jest on mocno słyszalny, a raz po prostu ukryty i słyszą go albo mocno osłuchani słuchacze w dużą wiedzą, albo muzycy. Czasami ciężko jest określić zarówno formę muzyczną jak i strukturalną (typowa i chyba najbardziej popularna to AABA) - ale tu właśnie chodzi o formę muzyczną, czyli co? Blues, walc, funk...

Może przegnę ale mnie się tak kojarzy: groove  ;)

Nie, faktycznie przegiąłeś, ale  8). Groove to nie jest moi drodzy żadna forma, ani styl - groove to groove i albo jest, albo go nie ma w muzyce. Groove to puls muzyki i powiedziałbym, że się przekłada i harmonizuje z timingiem, feelingiem, rytmem, świadomością...

Ok, a co mówią znawcy i wyjadzacze na temat utworu 'Travel John'? Mówią, że to jest blues, tak moi drodzy - blues. Jest to blues w up-tempo z potężną lawiną fraz, z których każda z nich jest wzorem i klasyką nowoczesnego skalowego grania.

Bez punktu, niestety  :'(

Przypomina mi się historia jak na AS napisałem, że Fireball Deep Purple (najlepsza ich płyta jak dla mnie) jest płytą funkową, o której zresztą też tak powiedział Ian Gillian i Roger Glover w którymś z filmów o DP. Rzucili się na mnie forumowi znawcy rocka, że jak to, co to ma znaczyć? Jeden nawet powiedział, że słucha całymi dniami od trzydziestu lat muzyki rockowej i dziękuje za takiego znawcę jak ja, jaki q funk? A cała reszta mu klaskała i próbowała ze mnie zrobić idiotę, a ja znawcą nie jestem, tylko po prostu wyczułem w tej muzyce funkowy klimat i to wszystko. Jedynie soundchaser się za mną wstawił, powściągliwie bo powściągliwie, ale jednak się wstawił, za co mu podziękowałem. Tak wię jak sami widzicie, na przykładzie Scofielda, który jest o wiele cięższym przykładem bluesa niż czyściutko słyszalny funk na Fireball, że nie wszystko złoto co się świeci.

Cytat: MarkN w Luty 06, 2016, 14:38Przypomina mi się historia jak na AS napisałem, że Fireball Deep Purple (najlepsza ich płyta jak dla mnie) jest płytą funkową,

Dla mnie to też number one DP. Pamiętam tę historię na AS, czytałem. Zgadzam się co do funkowania tejże.

Hej everybody :-*

Który wielki muzyk jazzowy wypowiedział poniższe zdanie i o kogo chodziło?

"Cokolwiek powiem, nie uda mi się wyrazić tego, co czuję. Mogę tylko powiedzieć, że moje życie było znacznie bogatsze dzięki znajomości z nim. Był jednym z największych ludzi jakich znałem - jako muzyk i jako człowiek."

John Coltrane o Ericu Dolphym?

Cytat: gratefullde w Luty 07, 2016, 16:18John Coltrane o Ericu Dolphym?

Tak jest! Punkt dla gratefullde!  ;D

Jak będzie po wszystkim, to znaczy zostanie wyłoniony zwycięzca, tutaj czeka nagroda:
http://audiomaniacy.pl/index.php?topic=531.msg83712#msg83712

Mark, ferie masz? Kiedy nowa kartkówka?  ;)

Hey everybody,
Już jestem. Musiałem trochę powalczyć z kilkoma oszołamami na AS, więc stąd ta absencja.
Ok, mam prościutkie pytanie: Jakiemu znanemu muzykowi poświęcił swoją pracę dyplomową na Akademii Muzycznej w Katowicach pianista Marcin Wasilewski?

Paulowi Bleyowi

Tak jest, Paulowi Bley'owi. Zachęcam do odkrycia jego twórczości panowie, bo to kawał rasowego grania i wielka cicha eminencja jazzu. Jest on, a właściwie był (odszedł 3-go stycznia 2016), jedną z najwybitniejszych postaci w całym jazzie w ogóle, jakby nie spojrzeć. Oprócz tego, że był znakomitym pianistą i kompozytorem, to był również niezrównanym działaczem i promotorem wielu słynnych nazwisk oraz przedsięwzięć, Właściwie każdy etap jego kariery i działania, to coś bardzo ważnego, podobnie jak i każdy etap jego twórczości - jak się spojrzy nawet na czasy nieodległe i nagrania Bleya dla ECM - art, muzyczna erudycja, mądrość i przeogromna świadomość aż buchają z tych nagrań i nie ma znaczenia czy solo, czy w duetach, trio, kwartetach, kwintetach - zawsze poczucie, że gra wielki, zmysłowy i przekonywujący improwizator! Dziwne, że tak mało się o nim mówiło, pisało i w ogóle wspominało, ale być może ta siła tkwiła miedzy innymi właśnie w tej skromności, kto wie? Jak dla mnie, Paul Bley jest najważniejszym, współczesnym pianistą jazzowym i z całą sympatią czy też atencją dla Jarretta, Hancocka, Corei... jak i wielu innych rasowych współczesnych pianistów, to jednak zawsze nazwisko Bley wymieniłbym jako to najważniejsze.

Punkt dla nosferartur.

Cytat: MarkN w Luty 12, 2016, 00:34Musiałem trochę powalczyć z kilkoma oszołamami na AS, więc stąd ta absencja.

Jak tak teraz patrzę, to większość czasu spędziłem na AS na pyskówach i użeraniu się. Zamiast na chłonięciu wiedzy, dzieleniu się już tą zdobytą.

Który wielki muzyk jazzowy (i nie tylko jazzowy) wypowiedział poniższe słowa:
"Bóg jest największym muzykiem, a ja jestem tylko instrumentem, na którym On gra"

John Coltrane?

Nie, choć do końca nie jestem tego pewien, biorąc pod uwagę uduchowienie JC, jednak chodzi o inną wielką figurę jazzu.

Herbie Hancock zatem :)

Wynton Marsalis ? ("nie tylko jazzowy")

Cytat: elem w Luty 13, 2016, 14:09Wynton Marsalis ?

Sorry, też niepoprawna odpowiedż  :(

Cytat: gratefullde w Luty 13, 2016, 14:05Herbie Hancock

Nie, to nie Herbie Hancock  :(

Cytat: MarkN w Luty 13, 2016, 14:04chodzi o inną wielką figurę jazzu.

Jest dwanaście wielkich figur jazzu, według JEBa są tzw. ludzie, albo twarze jazzu ever - czyli tacy ludzie, których wpływ do dziś pozostaje kluczowy na cały gatunek muzyki jazzowej i nie tylko. Chodzi o jedną z tych postaci, jedną z figur wielkich jazzu.

Cytat: MarkN w Luty 13, 2016, 13:15Który wielki muzyk jazzowy (i nie tylko jazzowy) wypowiedział poniższe słowa:
"Bóg jest największym muzykiem, a ja jestem tylko instrumentem, na którym On gra"

John McLaughlin

Trzy gówne filary współczesnej gry gitarowej, na których opiera się większa część współczesnych gitarzystów, to Wes Motgomery (jazz), B.B. King (blues i blues-rock) i Jimi Hendrix (rock). Wielu gitarzystów rozbudowuje swoją wiedzę opierając się świadomie bądż też i nieświadomie na tych trzech wielkich postaciach i fundamentach, ale mówią znawcy, że nikomu nie udało się tego zrobić tak, jak Johnowi McLaughlinowi. Możliwości McLaughlina obejmują szeroki pułap stylistyczny, począwszy od ludowego, swingowego bluesa Django Reinhardta, poprzez wielkie postacie gitary lat pięćdziesiątych (szczególnie Tal Farlow), aż do hinduskiego sitaru i orientalnych eksperymentów improwizacyjnych.

Po drodze tych wszystkich elementów nawinął się jeszcze styl fusion, którego John McLaughlin, można chyba powiedzieć, był pionierem - i to właśnie on jest tą ostatnią wielką figurą jazzu w księdze JEBa. John McLaughlin eksperymentował i grał różne rodzaje muzyki - free jazz w Europie, fusion z Davisem - żeby póżniej kontynuować swój własny i jeden z najbardziej wpływowych stylów fusionowych w latach siedemdziesiątych z Mahavishnu Orchestra, improwizowaną muzykę hinduską z Shakti, duety z Santaną, z francuskim gitarzystą Christianem Escounde...

Jednak badacze historii muzyki rozrywkowej jak i znani krytycy i znawcy gatunku twierdzą, że wszystko co McLaughlin grał lub gra, nie może być rozpatrywane w oderwaniu od jego duchowości i jak sam John McLaughlin mówił: "Bóg jest największym muzykiem, a ja jestem tylko instrumentem, na którym On gra".   :-[

MarkN

kontynuujmy, pliz :)