Blog Grega - czyli co tam piszczy u Watsona

[GregWatson]

No to zaczynamy Niemenem.

NIEMEN - Aerolit

[Kangie]

Smutny ktoś. Biedny nikt...

Ale to je dobre!   8)

[paul_67]

Mam wznowienie na winylu.Brzmi świetnie, polecam!

[Kangie]

Tysz mom. Barwy okładki tylko jakieś takie wyprane z barw.

[paul_67]

Serio? Nie porównywałem z oryginałem.Wydawało mi się,że jest OK i ma grzbiet i tekturka :)

[Kangie]

Moja jest wypłowiała. Ponoć stare tłoczenia mają ładniejsze kolory. W necie kiedyś porównywałem.

[GregWatson]

No to teraz dla odmiany spotkanie z Jimmym Withersspoonem. Amerykańskim piosenkarzem bluesowym. Kapitalna muzyka. Polecam.

[GregWatson]

Frank Sinatra. Jeszcze jedna znakomita płyta Franka w mojej kolekcji. Cóż za szyk w jego utworach. Takiej elegancji już się nie spotyka. Niezapomniany głos i muzyka to czego możemy się spodziewać po jego płytach.

[GregWatson]

A teraz jedna z tych płyt, którą trzeba mień koniecznie w swoich zbiorach. Znakomita realizacja, brzmienie i wykonawca którego nie trzeba przedstawiać. Znakomita kariera solowa ukazała zupełnie inne oblicze Paula. Dawna rozłąka z Arthem wyszła na dobre.
Chyba najlepsza płyta jaką słyszałem w wykonaniu Paula. Słuchając ją pierwszy raz o mało co nie spadłem z tapczana. Do dziś jest moją ulubioną płytą i długo jeszcze zostanie. Znakomite efekty. Polecam.

[GregWatson]

Zaczynamy tradycyjnie czyli Czesław Niemen - płyta z epoki trochę zszargana życiem ale sam nośnik całkiem całkiem oczywiście wersja mono.
Miłego dzionka wszystkim.

[GregWatson]

The Spencer Davis Group – brytyjska grupa rockowa założona w latach sześćdziesiątych w Birmingham. W okresie największej popularności grupa składała się ze Spencera Davisa, Steve'a Winwooda, Muffa Winwooda oraz Pete'a Yorka.
Mój rocznik. 😀😀😀

[GregWatson]

Live '88 – album koncertowy brytyjskiej, progresywnej grupy rockowej Supertramp, wydany w 1988. Nagrany w czteroosobowym składzie wraz z muzykami towarzyszącymi, w tym z Markiem Hartem (później stałym członkiem grupy, a następnie członkiem zespołu Crowded House) który grał na gitarze i instrumentach klawiszowych, oraz śpiewał partie wokalne Rogera Hodgsona. Live '88 miał się nie ukazać, lecz Rick Davies był tak zadowolony z nagrań, że poprosił A&M o publikację materiału.

[GregWatson]

One Vice at a Time to szósty album studyjny szwajcarskiego hardrockowego zespołu Krokus, wydany w 1982 roku przez Arista Records. Charakteryzuje się silnym wpływem australijskiego zespołu hardrockowego AC / DC na utwory i produkcję. Był to pierwszy album, na którym grał na gitarze rytmicznej Mark Kohler. Zawiera cover piosenki Guess Who ,,American Woman". Piosenka ,,Long Stick Goes Boom" została wykorzystana w grze wideo Grand Theft Auto: Vice City Stories w fikcyjnej stacji radiowej ,,V-Rock"

[Kangie]

Mam Krokusa wystawionego na portalu aukcyjnym ;)

[GregWatson]

Fajna płyta. Jak ktoś lubi AC/DC to bardzo dobry kierunek. Grają podobnie no i ten głos może nie taki jak w australijskiej kapeli ale warto posłuchać.

[GregWatson]

I dla odmiany kilka standardów w wykonaniu Amerykańskiej Orkiestry Wojskowej pod dyrekcją kpt. Wayna Thompsona.

[GregWatson]

Tego Pana nie będę przedstawiał bo ikona sama w sobie.

[GregWatson]

Posiadaczy MiniDisców zapraszam serdecznie do grupy - minidisc - urządzenia i nośniki na Facebook.

https://www.facebook.com/groups/783773078826307/?ref=share

[GregWatson]

Chris De Burgha - kasety zakupione za czasów stacjonowania wojsk radzieckich na prowincji.
Łatwe, przyjemne, wpadające w ucho.

[wiki]

Chris De Burgha - kasety zakupione za czasów stacjonowania wojsk radzieckich na prowincji.
Łatwe, przyjemne, wpadające w ucho.

On ma fajny, lekki, przyjemny ten głos, też czasami lubię posłuchać....
A jak śpiewa o kobiecie w czerwieni to już wogóle mi się bardzo podoba.... 😀

[GregWatson]

Rozpoczynamy sesje nagraniową. Winyl i Minidisc. W rolach głównych Republika.

[GregWatson]

Wawele – polski zespół muzyczny, założony w 1966 roku w Krakowie. Od roku 1967 zespół działał pod patronatem ZPC Wawel i zaczął odnosić pierwsze większe sukcesy. W kwietniu 1968 roku zespół zwyciężył w Czwórmeczu Zespołów Beatowych Krakowa,w którym wystąpiły też krakowskie zespoły Czarne Perły, Rytmy, Telstar z Andrzejem Zauchą, a w październiku 1968 r. w Ogólnopolskim Przeglądzie Piosenki i Muzyki w Jeleniej Górze wystąpił obok m.in. Elżbiety Igras i Jacka Lecha. W marcu 1969 formacja zwyciężyła w III Tarnowskim Miesiącu Muzyki Młodzieżowej. W lipcu 1969 r. przy silnej konkurencji zespołów muzycznych z całej Polski wcześniej poprzez wojewódzkie eliminacje, półfinały, Wawele zajęły 5 miejsce w finale II MFM i wzięły udział w koncercie laureatów na Stadionie Sląskim w Chorzowie. W koncercie tym wystąpiły też m.in. zespoły ABC i Breakout oraz Włodzimierzem Nahornym, czeski blues band Flamengo, angielska wokalistka Joan Duggan, grupa Hard Road z indonezyjską wokalistką Mariolaine. W TVP Katowice Wawele wystąpiły wraz z Andrzejem Zauchą i Dżamblami, Barbarą Trzetrzelewską i Waldemarem Koconiem.
W roku 1969 zespół zaprezentował się w eliminacjach do VII Krajowego Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu oraz zajął I miejsce w finale Przeglądu Amatorskich Młodzieżowych Zespołów Wokalno-Muzycznych w Sanoku. Grupa odbyła tournée po Polsce razem z zespołem Romuald i Roman i przez tydzień występowała w sopockim Non Stopie razem z czeskim zespołem The Samuels. W tym złotym okresie dla zespołu i zdobyciu popularności grupa występowała też w większości (m.in. legendarne Pod Jaszczurami) krakowskich klubów studenckich.

Może trochę przydługo ale zespół wart tego. Polecam.

[GregWatson]

I taka płyta się trafiła.

[GregWatson]

Beverly Grace Jones, właściwie Grace Mendoza – jamajska piosenkarka i aktorka, była modelka; ikona światowej popkultury lat 70. i 80., znana ze swojego oryginalnego stylu i androgynicznego wizerunku.

[GregWatson]

Posłuchajmy jeszcze Paula. Still Crazy After All These Years to czwarty solowy album studyjny Paula Simona. Album nagrany i wydany w 1975 roku wyprodukował cztery hity z listy Top 40 w USA: ,,50 Ways to Leave Your Lover" (nr 1), ,,Gone at Last" (nr 23), ,,My Little Town" (nr 9, przypisane do Simona & Garfunkel) oraz utwór tytułowy (nr 40). Zdobył dwie nagrody Grammy za Album Roku i Najlepszy męski popowy występ wokalny w 1976 roku.