MyślenickiKlubChujowegoAudiofila

[Old Man Kensey]

Dziś dla równowagi słucham sobie p. Konstantego Kulki z LP. Szkoda, że dziś nikogo z 🇵🇱 nie ma w finałowych etapach, lecz może kiedyś się doczekamy.

Piękny dzień się zapowiada, więc przyjemnej soboty 😊

[Pboczek]

Kolejny konkurs dopiero za 5 lat. Na zakończenie tegorocznego święta, mam przed sobą koncert laureatów w NOSPR w Katowicach na który wybieram się w piątek. Będę miał okazję zapoznać na żywo azjatycką technikę i wyrobić sobie opinie o zwycięzcach.

Tymczasem jeszcze o Wieniawskim. "Jeno Hubay, węgierski wirtuoz, chyba najtrafniej określił istotę geniuszu Wieniawskiego. Nie można go porównać z innymi wielkimi skrzypkami. Jest on, podobnie jak Paganini, Ernst, Vieuxtemps, Joachim i Laub, tylko samym sobą, ma własną indywidualność, odrębną fizjonomię, własną wartość. Główną cechą jego jest olśniewająca technika, ale tylko jako środek, a nigdy jako cel. Pełny ton, mający potężny wolumen, jest nawet w lekkim piano soczysty. Perlisty tryl, cudowne srebrzyste staccato, brawurowa pewność oktaw i innych podwójnych dźwięków, nieskazitelna czystość flageoletów – to wszystko byłoby niczym innym, jak tylko luźnie rozsypanymi klejnotami, gdyby ich mistrz swoją szlachetną sztuką nie spoił w brylantowy diadem. Jego kantylena, której słodycz przepojona jest zawsze łzami, zniewala wszystkie serca (...). Jest to gra uczuciowa, natchniona. Wieniawski to najidealniejszy przedstawiciel szkoły francusko-belgijskiej, dowodem – jego namiętność, patos, wytworność i elegancja. Wieniawski daleki jest od purytanizmu np. Joachima, który gra ze spokojem półboga, i każe przed sobą klękać i zdumiewa, ale nie rozgrzewa. Wieniawski daleki jest od sentymentalizmy niemieckiego, ale i od słodyczy włoskiej, od której nie był wolny Paganini. Nawet w chwilach najwyższego uniesienia, porywu i żaru, nie przekracza nigdy linii szlachetnego smaku."

[vasa]

Zwraca się uwagę na to że Azja zdominowała dzisiejszą wiolinistykę. Czy należy nad tym ubolewać, nie wiem?

Azja uprawia europejską wiolinistykę od lat. W 1977 roku kupiłem świetną płytę z koncertami Paganiniego nagraną przez Shizukę Ishikawa (w 1972 zajęła drugie miejsce w konkursie Wieniawskiego).
Później słuchałem wielu innych skrzypaczek i skrzypków z dalekiego wschodu.
Ale kiedy się zastanawiam nad światowym Top 5 wiolinistyki to tam nie ma nikogo urodzonego na wschód od Uralu.
Nie zgadzam się z osądem (dość częstym) że Azjaci są świetni technicznie ale w ich wykonaniach brak "ducha". Bo doskonale potrafią wykonywanym perfekcyjnie utworom nadać indywidualne rysy interpretacyjne. Czego przykładem tegoroczna laureatka - powszechnie chwalona nie tyle za technikę co, właśnie za interpretację.
Dlaczego więc jak zapytałem koleżanki i kolegów melomanów o ich typy to wymieniali Joshuę Bell'a, Hilary Hahn czy Perlmana a dalekowschodnich nazwisk brakło?
Trochę mi się rachunki nie zgadzają, w konkursach skrzypcowych od lat zwyciężają goście z far east a na deskach sal koncertowych brylują Europejczycy i Amerykanie ???

[Pboczek]

Czyli może nie do końca Azja zdominowała, bo konkursy to jedno, a popularność drugie. Niewątpliwie zwycięstwo może być trampoliną do sukcesu ale nie koniecznie gwarantem.
W przedostatnim konkursie było podobnie, przypomnę:
I Veriko TCHUMBURIDZE, Gruzja/Turcja
II Bomsori KIM, Korea Południowa
II Seiji OKAMOTO, Japonia
IV NLuke HSU, USA
V Richard LIN, Tajwan/USA
VI Maria WŁOSZCZOWSKA, Polska
VII Ryosuke SUHO, Japonia.

Osobiście nie mam nic przeciwko różnorodnemu "pochodzeniu" muzyki i jej wykonań. Przypisywanie jej zrozumienia określonym kręgom kulturowym, może nie jest całkowicie pozbawione uzasadnienia bo np. romantyzm jest epoką która nie miała swojego odbicia w Japonii, ale też nie może być traktowane ortodoksyjnie. Żyjemy w czasach, czy tego chcemy czy nie, mieszania się kultur. Myślenie zaś o zachodnim świecie w kategoriach lepszych i ubolewanie nad dominacją Azji wobec naszego dorobku jest okcydentalizmem.

Dwa pierwsze nazwiska z poprzedniego konkursu zostały ze mną i wydaje mi się że są rozpoznawalne, choć nie wiem jak z ich popularnością, bo tej nie śledzę.

Skrzypce to nie jest azjatycki instrument, kilka wieków zajęło mu dotarcie do tej części świata.

[Old Man Kensey]

Veriko to dzisiaj już uznana artystka, zresztą na Konkursie także wymiatała i w mojej opinii, wygrała zasłużenie... Choć Bomsori Kim znacznie częściej wydaje płyty, ot, taki paradoks.
Tutaj bardzo zacna płyta z zapisem wykonań konkursowych Veriko.

[tomasz_pianista]

I jak wrażenia z NOSPRu? Ja nie byłem, niestety praca mnie zatrzymała, ale żona słuchała na żywo i ten Brahms zrobił na niej wrażenie.

[Pboczek]

Pierwsza klasa. :) Brahms był zagrany z głębokim przeżyciem ale adekwatnym bez popadania w patos, w pełni naturalnie. Gra z dużą ekspresją, ale też wyczuciem kiedy i ile. Jak na 20 letnią osobę było to nad wyraz dojrzałe, świetnie czuje ten koncert. Zebrała owacje na stojąco, zasłużone.

Karmenowa też mi się podobała, grała II koncert Wieniawskiego. Wysłuchałem z przyjemnością. Bardzo subtelna była w tym graniu.

[Pboczek]

Mycie, suszenie, słuchanie. Na zimowo, wczoraj pierwszy śnieg. :)

[wiki]

Ja tam swoich CD nie myję i nie suszę.....  ;)

Choć ostatnio płyta The Doors kupiona używana przeskakiwała więc wziąłem się na różne sposoby aby było dobrze.....

Nie udało się.
A dlaczego?
Bo patrząc pod światło było widac na 9 i 10 utworze takie prześwity..... Jakby ktoś nadepnął płytę (na piasku?) i powstały "wyrwy", na których nawet korekcja błędów w odtwarzaczu nie daje sobie rady....
A szkoda......

[Pboczek]

Cd jest wygodne ale mycie winyli też można polubić. Nie może być zaległości w czystości, bo idą Święta i trzeba pomyśleć o prezentach dla siebie. Płytowych.  :D

[wiki]

Chcesz powiedzieć, że powiesz tak jak moja żona.....
Właśnie zrobiłam "zakup" w mojej szafie i założyłam sukienkę jak nową?

[Pboczek]

Chciałem powiedzieć że kolejka płyt do umycia zawsze się uzbiera. Nowe tego zazwyczaj wymagają, stare z kolekcji niekiedy się domagają. Mam pudełko do którego takie odkładam i czekam jak będzie gromadka. Trzeba uwolnić w nim od czasu do czasu miejsce, zwłaszcza teraz, kiedy będą świąteczne zakupy.

[mariobro12]

Piotrze widze ze jest ruch w plytach, bardzo dobrze :) Sluchaliscie ostatnio jakis nowosci? ja mam odlozona sterte nowych zakupow z ktorymi zglosze sie do klubu jak tylko bedzie okazja. Chwilowo znowu mam nawrot chorubska.. straszne.

Pozdrawiam wszystkich ktorzy nie choruja!

Wrzucam mala zajawke, tego co odkrylem :)

https://www.youtube.com/watch?v=s_S9JeSgyjo

[Pboczek]

Zdrowiej!!! Omijają Cię słuchowiska. Z nowych staroci było ostatnio Talking Heads, fajne granie, współczesne tłoczenie co prawda. Świetne wydanie z serii TonePoet, Blue Train, Coltrana. To dwu płytowa edycja z niepublikowanymi wersjami utworów z sesji. Oczywiście musiały być trzy epokowe Ninki Simone, bo to świeże zakupy. Była Legenda Wieniawskiego.

Kuruj się na sobotę. Zamierzasz rozstawić takie instrumentarium jak na filmie? Ona naśladuje naturę, czy coś?

[mariobro12]

hehe rozstawiac to bede tylko krzesla do siedzenia :) ta pani wpadla mi w ucho ostatnio, ale ocenisz sam, ogolnie to bardzo ciekawie eksploruje dzwieki natury polaczone z elektroniczna przestrzenia.

[Pboczek]

Skoro już o kobietach. Wg czasopisma BBC Music Magazine które zestawiło w 2019 r. 174 największych kompozytorów w historii na pierwszym miejscu plasując J.S.Bacha, niejaka Kaija Saariaho jest numerem jeden wśród żyjących. Zajęła 17 pozycję ever. Jest Finką, urodzoną w 1952 r., a od kilku lat jej kariera nabrała niesamowitej prędkości. Mariusz jej musimy posłuchać!

[Pboczek]

Dwa zapisy na żywo. Trzy płytowy, koncertowy z Brighton 1975 r. Drugi studyjny, pochodzący z sesji rejestrowania albumu ,,Monster Movies" w 1969 r.
Ten trzy płytowy ma kontynuację, dwa kolejne koncerty. I bardzo dobrze, nie trzeba będzie się zastanawiać na kolejnymi zakupami płytowymi.

[wiki]

A czemu by sobie nie zapuścić?

Can Live
1975

Się słucha....
1
2
3
4
5
6
7

👍

[Pboczek]

 :) Co myślisz o tej muzyce?

[Pboczek]

Can po 1975 r. zaczęło grać nieco inną muzykę od prezentowanej wcześniej. Płyty: Monster Movie (1969), Tago Mago (1971), Ege Bamyasi (1972), Future Days (1973), Soon Over Babaluma (1974) są ponad oryginalne muzycznie, a realizacyjnie stanowią wzorzec przestrzennego, efektowego dźwięku. 

W 1975 r. płytą "Landed" wylądowali niestety na ziemi i mniej lub bardziej, zaczęli grać muzykę jak inni. Koncert z 1975 w Brighton jest na szczęście osadzony we wcześniejszych klimatach. Utwory na płytach nie są zatytułowane, posiadają numery i stanowią rekompozycje dotychczasowych. Słucha się tego jak nowego ale częściowo znanego materiału. Płytę wydano w wydawnictwie zespołu SpoonRecords z jakością do jakiej zespół przyzwyczaił.

Zamówiłem już Stuttgart z 1975 r., dalsze trzy płyty podsumowującego lotu z przed muzycznego lądowania.

[wiki]

:) Co myślisz o tej muzyce?

Słuchałem tylko z Tidala poprzez tableta i słuchawki, czyli tor taki do zapoznania się nic więcej.
Ale i tak wydawało mi się, że jest nieźle nagrana.
Co do muzyki to w sumie dość monotonna w pierwszej odsłonie ale mająca taki element wciągania słuchacza w te ich rytmy. Trochę jakby słuchacz wpadał w trans jak się dobrze zsynchronizuje z dźwiękami....
Muszę powtórzyć słuchanie tej płyty bo mnie zaintrygowała.... 😀

[Pboczek]

Tak, to jest muzyka transowa, która zagania, niesie i wciska słuchacza tam gdzie chce.
Po 1975 r. coraz więcej zespołów bawiło się w tego typu psychorocka. Spowszedniało to, stało się powtarzalne, monotonne. Tymczasem m.in. Can byli prekursorami takiego grania, robili to niezwyczajnie oraz - co zawsze podkreślam - ich realizacje na tle każdego rodzaju muzyki, są wyśmienite. Płyty grają cudnie.
Jak ktoś napisał w recenzji, ich muzyka to podróż po dźwiękach począwszy od Epoki kamienia przez Bacha do Stockhausena. Od Orientu, Azji, przez Subsaharyjską Afrykę, Europę, do rewolucji kulturalnej lat 60/70 XX w. i industrializację.

[Pboczek]

Jest jeszcze jedna płyta z udanych wg mnie oczywiście, Soundtracks z 1970 r.

[Pboczek]

Mariusz ostatnio przyniósł płytę z numerem pt The Message. To chyba pierwszy scratch na płycie, nazywany wtedy cuttingiem i tak samo sampel. Słyszałem to już kilka razy przy jakiś okazjach, zwykle z teledyskiem. Na płycie, co prawda było to pierwsze tłoczenie, zabrzmiało to genialnie. Rytm, flow, rymy składające się na The Message. Przerwy między scratchami/cuttami takie wyraźne, długie, ciemne. Fajnie to kontrastowało z bitem. Bardzo dobre, szkoda że tylko ze dwa utwory z tej płyty są takie, Grandmaster Flash and The Furious Five.

Może Mariusz umieści zdjęcie? 🙂

[wiki]

Jest jeszcze jedna płyta z udanych wg mnie oczywiście, Soundtracks z 1970 r.

A na pierwszym utworze to ten wokal to tak trochę nie "wyje"?
Czy to moje tylko złudzenie...... z Tidala?